Hier gaan we de deur achter ons gat toe trekken.
Maar niet getreurd, hersenspinsel, foto's, interessante weetjes en andere rotzooi kan je vanaf vandaag terug vinden op http://roadrunner69.tumblr.com/ mijn nieuwe webstekje en verlengde van mijn twitter en facebook capriolen. Vergeet ook niet van je RSS reader aan te passen. Op feedburner zit ik op http://feeds.feedburner.com/SnipletsFromASportyLife de gewone RSS vindt je op http://roadrunner69.tumblr.com/RSS
Hope to see you there soon... Tot ziens....
dinsdag 1 februari 2011
maandag 15 november 2010
Tanden poetsen en Flandriens...
Een rare combinatie ik weet het maar het is een mooie samenvatting van de gebeurtenissen van de laatste dagen.
Het verhaal begint op donderdag wanneer we de bedsteden opzoeken en nog snel de tanden poetsen voor het slapengaan. Met de tanden borstel mooi van links naar rechts en van boven naar onder tot.... aw pijn in de nek en daar ging de nacht rust. Spierontspanners voor het slapen gaan en pijnstillers om 5 uur in de ochtend hielpen niet echt en 's morgens werd er dan ook zo snel mogelijk een afspraak gemaakt met de dokter.
Na het dokters bezoek was het verdikt een blokkage van de nek en sporten zou niet voor de eerste dagen zijn. Pijnstillers en warmte waren de enigste zaken die wat verlichting zouden kunnen brengen. De rest van de dag werd er dan ook niet al te veel meer gepresteerd op sportvlak en de pijnstillers gingen binnen als snoepjes.
Op zaterdag was het al wel wat beter, nog niet in die mate dat ik 's ochtends al kon gaan lopen maar een uurtje op de tacx zat er toch al wel in. Hier werd dan ook het plan gesmeed voor een sportieve zondag.
Zondag stond er immers de marathon van Kasterlee geprogrammeerd, ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik eerst zou gaan supporteren voor de marathon lopers met de MTB om dan nadien naar Geel te trekken om een uurtje te gaan zwemmen.
's Morgens dus de fiets vanachter op de wagen en richting Kasterlee. Hier aangekomen snel klaarmaken, de fiets op en op zoek naar de lopers. Ik was immers een half uurtje te laat om ze te zien vertrekken. Bij de organisatie nog snel een kaartje gevraagd van het traject om te zien waar ik ze ergens zou kunnen vinden en vertrokken. Na een kleine kilometer zat ik al verkeerd en zat ik op het traject in tegengestelde richting (dit zou ik pas later te weten komen). Een aantal kilometer verder kwam ik aan een bevooradingspost tegen waar ik de inmiddels in grote getale lopers kon aanmoedigen. Ik had inmiddels ook al aan der lijven ondervonden dat het het parcours er loodzwaar bijlag, zowel voor de lopers als voor mezelf ik hing inmiddels ook al van boven tot onder vol modder.
Hier ben ik dan ook een twintigtal minuutjes blijven staan en hier en daar kwam er al eens een bekend gezicht door, clubgenoten en familie. Via de gekende internet kanalen was ik te weten gekomen dat ook Koen hier vandaag ging meelopen en mijn plan was om hem een tijdje gezelschap te houden tijdens zijn marathon. En inderdaad op een gegeven moment kwam hij dan ook met gezwinde pas aangelopen en zette ik mijn fiets alweer in beweging.
Samen met Koen ging ik verder op pad om wat bij te babbelen en om hem wat gezelschap te houden. Nadat hij iets over de helft was heb ik hem nog veel succes toegewenst en afscheid genomen het werd tijd om verder te fietsen en hier en daar nog wat loopmakkers wat te gaan aanmoedigen. Dit keer wel het goede traject op en wat ik in het eerste stuk had gezien was maar een kleine voorsmaak van wat er nog klaar lag voor de lopers. Modder tot aan de enkels plassen van bijna een halve meter diep het hoorde er allemaal bij vandaag. En het was niet dat er overal plaats was om langs de plassen te lopen, dwars door de bijna beken was soms de enige oplossing voor de fietsers en lopers.
Vandaag waren niet alleen de fietsers maar zeker de lopers de Flandriens onder ons, om in deze omstandigheden te lopen hoedje af om dan nog eens de marathon af te haspelen diep respect. Ik had afgezien maar voor de lopers moet dit bijna onaards geweest zijn. Uiteindelijk ben ik dan ook niet meer in het zwembad geraakt, ik denk dat ik zelfs nog niet zou mogen binnenkomen in het zwembad zo zwart zag ik...
Het verhaal begint op donderdag wanneer we de bedsteden opzoeken en nog snel de tanden poetsen voor het slapengaan. Met de tanden borstel mooi van links naar rechts en van boven naar onder tot.... aw pijn in de nek en daar ging de nacht rust. Spierontspanners voor het slapen gaan en pijnstillers om 5 uur in de ochtend hielpen niet echt en 's morgens werd er dan ook zo snel mogelijk een afspraak gemaakt met de dokter.
Na het dokters bezoek was het verdikt een blokkage van de nek en sporten zou niet voor de eerste dagen zijn. Pijnstillers en warmte waren de enigste zaken die wat verlichting zouden kunnen brengen. De rest van de dag werd er dan ook niet al te veel meer gepresteerd op sportvlak en de pijnstillers gingen binnen als snoepjes.
Op zaterdag was het al wel wat beter, nog niet in die mate dat ik 's ochtends al kon gaan lopen maar een uurtje op de tacx zat er toch al wel in. Hier werd dan ook het plan gesmeed voor een sportieve zondag.
Zondag stond er immers de marathon van Kasterlee geprogrammeerd, ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik eerst zou gaan supporteren voor de marathon lopers met de MTB om dan nadien naar Geel te trekken om een uurtje te gaan zwemmen.
's Morgens dus de fiets vanachter op de wagen en richting Kasterlee. Hier aangekomen snel klaarmaken, de fiets op en op zoek naar de lopers. Ik was immers een half uurtje te laat om ze te zien vertrekken. Bij de organisatie nog snel een kaartje gevraagd van het traject om te zien waar ik ze ergens zou kunnen vinden en vertrokken. Na een kleine kilometer zat ik al verkeerd en zat ik op het traject in tegengestelde richting (dit zou ik pas later te weten komen). Een aantal kilometer verder kwam ik aan een bevooradingspost tegen waar ik de inmiddels in grote getale lopers kon aanmoedigen. Ik had inmiddels ook al aan der lijven ondervonden dat het het parcours er loodzwaar bijlag, zowel voor de lopers als voor mezelf ik hing inmiddels ook al van boven tot onder vol modder.
Hier ben ik dan ook een twintigtal minuutjes blijven staan en hier en daar kwam er al eens een bekend gezicht door, clubgenoten en familie. Via de gekende internet kanalen was ik te weten gekomen dat ook Koen hier vandaag ging meelopen en mijn plan was om hem een tijdje gezelschap te houden tijdens zijn marathon. En inderdaad op een gegeven moment kwam hij dan ook met gezwinde pas aangelopen en zette ik mijn fiets alweer in beweging.
Samen met Koen ging ik verder op pad om wat bij te babbelen en om hem wat gezelschap te houden. Nadat hij iets over de helft was heb ik hem nog veel succes toegewenst en afscheid genomen het werd tijd om verder te fietsen en hier en daar nog wat loopmakkers wat te gaan aanmoedigen. Dit keer wel het goede traject op en wat ik in het eerste stuk had gezien was maar een kleine voorsmaak van wat er nog klaar lag voor de lopers. Modder tot aan de enkels plassen van bijna een halve meter diep het hoorde er allemaal bij vandaag. En het was niet dat er overal plaats was om langs de plassen te lopen, dwars door de bijna beken was soms de enige oplossing voor de fietsers en lopers.Vandaag waren niet alleen de fietsers maar zeker de lopers de Flandriens onder ons, om in deze omstandigheden te lopen hoedje af om dan nog eens de marathon af te haspelen diep respect. Ik had afgezien maar voor de lopers moet dit bijna onaards geweest zijn. Uiteindelijk ben ik dan ook niet meer in het zwembad geraakt, ik denk dat ik zelfs nog niet zou mogen binnenkomen in het zwembad zo zwart zag ik...
zaterdag 6 november 2010
Tijd voor een update...
Het is alweer een tijdje geleden dat er nog eens een berichtje verschenen is op dit blogje, we zullen hier eens snel wat woorden neersmijten in de hoop dat het tot een coherent verhaal komt over de voorbije weken.Met Hanne, die een tweetal weken van haar paard gedoken was, is alles weer tip-top in orde. Na een dagje aandacht zoeken met haar krukken op't school was het alweer een pak beter. De blauwe plek op haar been heeft inmiddels al de kleuren van de regenboog doorlopen en is langzaam aan aan't weg trekken. Ze zit ook al zonder al te veel problemen terug op Igor voor haar wekelijkse trainingen.
Op sportief vlak is er hier wel het een en het ander aan de gang, een tweetal keer per week trek ik naar het zwembad om mijn zwemtechniek wat bij te schaven (hier is nog serieus wat werk aan...). Gelukkig heb ik hier deskundige hulp om hier af en toe wat bij te sturen en wat nieuwe oefeningen aan te reiken.
MTB en Tacx draaien ook over uren, hier en daar al eens met wat hilarische toestanden. Het ene omwille van pure verstrooidheid en het andere een puur geval van RTFM. Vorige week had ik met bloed zweet en tranen mijn eerste echte training afgewerkt op de tacx, zwaar dat dit was met moeite een gemiddelde snelheid van 20km/h liters zweet en een gedeukt ego waren het resultaat. De dag nadien kwam ik er echter achter dat in plaats van in de lichtste stand ik de hele training had afgewerkt in de zwaarste stand :-(. Had ik toch effe een handleiding moeten zoeken voor ik er aan begon.
Op loopvlak gaan de trainingen ook voorspoedig en er werden zelfs al wat korte wedstrijden afgewerkt. De eerste een korte pittige cross op het Zilvermeer. 1800m sterven in het witte mulle zand tijdens de jaarlijkse scholen cross, met een tijd van 7:52 kon ik echt wel tevreden zijn op dit parcours.
Na een verkennings toerke als opwarming samen met Wendy konden we ons langzaamaan richting start begeven waar we om 15h zouden worden losgelaten op het parcours. Stipt op tijd werd er afgeteld en konden we er aan beginnen, 2 toerkes van exact 2,5km te gaan. Na het nodige vroetwerk om de tragere starters voorbij te komen werd het tempo geleidelijk naar boven geschroefd. Na de eerste ronde kwam ik door aan de klok, die iets voor de meet stond, aan 9:30 mooi op schema. De tweede ronde kon worden aangevat, hopend op een niet al te groot verval in de tweede wedstrijd helft.
Tussen kilometer 3 en 4 kregen we het iets zwaarder maar het tempo werd op karakter hoog gehouden, met een groepje lopers op enkele meters voor mij had ik het ideale mikpunt om het tempo toch maar niet te laten zakken, daarvoor zag ik dan ook nog eens Wendy voortsnellen. Dichter bij haar raken zat er niet in maar ik moest ook geen terrein prijs geven, de ideale motivator om te blijven doordraven. Tijdens de laatste 500m werden nog eens al de krachten verzameld voor een laatste stuiptrekking en werd er nog een versnelling uitgeperst zodat ik nog net voor het groepje lopers de meet over spurtte. De garmin werd afgeklokt op 19:07 een vet PR, maar liefst 34 seconden werden van de vorige beste 5km tijd afgepitst.
Na wat uithijgen, kokhalzen en een toerke uitlopen konden we de douches gaan opzoeken en wat gaan napraten met de collega lopers. De meeste zeer tevreden van de gelopen tijden en hier en daar sneuvelde er nog een PR en werden er wat podium plaatsen verzilverd Wendy mocht alvast het hoogste schavotje bewonderen.
zondag 24 oktober 2010
Een bewogen dagje...
Voor we aan vandaag beginnen nog een korte samenvatting van de weken na de marathon van Eindhoven. Inmiddels hebben we al 2 redelijk rustige loopweken achter de rug. Hier en daar werd er zelfs al wat alternatieve sporten opgezocht om me wat bezig te houden.
De MTB werd van de haak gehaald en heeft inmiddels al een dikke 120km meer op de teller staan, de zwembroek werd uit de kast gehaald en er werd al eens in het zwembad gesprongen. Ook de recent aangekochte tacx werd getest maar de loopschoentjes werden niet vergeten en de beentjes werden al eens een paar keren goed losgelopen zonder al te veel pijntjes of problemen. Kort gezegd het verloopt hier sportief en voorspoedig.
Vandaag moest Hanne gaan paardrijden in Meerhout, hier niet zo ver vandaan, en zou ik met de MTB via een "vettig" omwegske door het bos naar ginder trekken . Na een 20km braken door't bos hing ik dan ook van boven tot onder vol met modder.
Na dat we Hanne hadden zien rijden in de voor middag en ne goeie koffie in de tent om terug wat op te warmen ging het dan in de vroege namiddag terug richting Balen, ook dit keer werden de bossen opgezocht. Onderweg werd al eens geproefd van de heerlijke Kempische bosgrond, ja ja 'k ben gevallen...
Eens thuis gekomen, na opnieuw een 20km baggeren door de modder, was het duidelijk dat de fiets toch wel een stevige poetsbeurt nodig had. De tuinslang werd bovengehaald, emmer en zeepsop klaar gezet en na wat stevig schrobwerk was de fiets alweer presentabel. Net op tijd want een stevig onweer met de nodige hagelbollen had besloten om boven Balen eens te laten zien dat de herfst al wel stevig is ingetreden.
Tijd voor een welverdiend badje dus, hete kraan open en lekker languit genieten van een goed warm bad stond op het programma... tot de telefoon ging. "Hanne is gevallen, kunt ge komen" kreeg ik te horen voor de batterij plat was van de telefoon. Snel haar wassen, afdrogen, kleren aan en terug bellen was dus de boodschap.
Toen ik terug belde was het al "Hanne is gevallen, misschien een dijbeen breuk ze gaat straks met de ziekenwagen naar het ziekenhuis kunt ge komen..." nog nooit zo snel in de wagen gezeten als vandaag. Wagen gestart, gene naft meer eerst nog naar de pomp en dan als de vliegende bliksem richting Meerhout.
Daar aangekomen zag ik al 2 ziekenwagens staan en een MUG. Auto geparkeerd en een spurtje richting ziekewagens waar ze Hanne al volop aan het prepareren waren voor de trip richting ziekenhuis van Geel. Nog vlug wat afspraken gemaakt en wat dingen geregeld om dan samen met een wat aangedane Hanne in de ambulance richting Geel te trekken.
Na de nodige onderzoeken en foto's kwam het verlossende nieuws, geen breuken alleen maar wat kneuzingen en waarschijnlijk enkele dagen wat spierpijn. Nu alleen nog maar afwachten of ze er binnen een paar dagen/weken weer opkruipt. Ze was wel een beetje van haar melk in't begin maar fleurde na wat tijd toch wat op.
Vandaag moest Hanne gaan paardrijden in Meerhout, hier niet zo ver vandaan, en zou ik met de MTB via een "vettig" omwegske door het bos naar ginder trekken . Na een 20km braken door't bos hing ik dan ook van boven tot onder vol met modder.
Na dat we Hanne hadden zien rijden in de voor middag en ne goeie koffie in de tent om terug wat op te warmen ging het dan in de vroege namiddag terug richting Balen, ook dit keer werden de bossen opgezocht. Onderweg werd al eens geproefd van de heerlijke Kempische bosgrond, ja ja 'k ben gevallen...
Eens thuis gekomen, na opnieuw een 20km baggeren door de modder, was het duidelijk dat de fiets toch wel een stevige poetsbeurt nodig had. De tuinslang werd bovengehaald, emmer en zeepsop klaar gezet en na wat stevig schrobwerk was de fiets alweer presentabel. Net op tijd want een stevig onweer met de nodige hagelbollen had besloten om boven Balen eens te laten zien dat de herfst al wel stevig is ingetreden.
Tijd voor een welverdiend badje dus, hete kraan open en lekker languit genieten van een goed warm bad stond op het programma... tot de telefoon ging. "Hanne is gevallen, kunt ge komen" kreeg ik te horen voor de batterij plat was van de telefoon. Snel haar wassen, afdrogen, kleren aan en terug bellen was dus de boodschap.
Daar aangekomen zag ik al 2 ziekenwagens staan en een MUG. Auto geparkeerd en een spurtje richting ziekewagens waar ze Hanne al volop aan het prepareren waren voor de trip richting ziekenhuis van Geel. Nog vlug wat afspraken gemaakt en wat dingen geregeld om dan samen met een wat aangedane Hanne in de ambulance richting Geel te trekken.
Na de nodige onderzoeken en foto's kwam het verlossende nieuws, geen breuken alleen maar wat kneuzingen en waarschijnlijk enkele dagen wat spierpijn. Nu alleen nog maar afwachten of ze er binnen een paar dagen/weken weer opkruipt. Ze was wel een beetje van haar melk in't begin maar fleurde na wat tijd toch wat op.
woensdag 13 oktober 2010
De dagen na Eindhoven
 |
| Na 40km kon er zelfs nog een lachje vanaf, een toerke eerder zag ik er blijkbaar maar belabbert uit (gelukkig geen foto's) |
Het zit erop, de grote wedstrijd waar we een gans jaar naar toe werken is achter de rug. Voor vele was het een succes voor andere een teleurstelling. Voor mezelf was het vooral een een wijze les en al bij al toch nog een leuke dag. Hoewel de wedstrijd een zeer bizar verloop kende voor mezelf en enkele loopmakkers werd er dinsdag toch vooral een hoop plezier gemaakt en gelachen en zaten we niet als een hoopje zieligaards in een hoekje weg te kwijnen. Het goede wordt onthouden het slechte maar gauw vergeten en volgende keer gaan we er gewoon weer voor.
Op trainingsvlak ligt het momenteel vrijwel stil, een aantal alternatieve trainingen worden afgewerkt om de loopspieren voldoende rust te gunnen en vooral niks te forceren in de eerste dagen na het loop avontuur. Maandag trok ik er onder een stralend zonnetje op uit voor een ontspannen fietstochtje van een 25-tal kilometer, dinsdag volledige rust en vandaag een ontspannen duikje in het zwembad kwestie van bezig te blijven. Morgen worden dan de schoentjes van onder het stof gehaald voor een eerste traag loopje.
Op garmin connect kan je dan ook nog zien waar de man met de hamer verstopt stond:
maandag 11 oktober 2010
It is hard to fail, but it is worse never to have tried to succeed.
Deze quote van Theodore Roosevelt vat in één lijn de essentie van mijn marathon avontuur in Eindhoven samen.
Maar laten we eerst even terugspoelen naar het begin van de dag. Rond een uur of zes trokken we onszelf het bed uit voor een sportieve dag. Eerste werkje van de dag was een joekel van een pil inslikken in het kader van het vochtbalans onderzoek waar ik aan deelnam tijdens de voorbereiding van de marathon van Eindhoven. Met deze pil konden de onderzoekers de interne temperatuur in de gaten houden voor en na de marathon. Ook moest er een een vochtdagboek worden ingevuld zodat later dit in de resultaten terecht kon komen.
Na een stevig ontbijt volgepropt met de nodige koolhydraten en het inladen van de sporttas werd de fiets in de wagen geduwd. Ilse zou me vandaag namelijk gaan begeleiden op de fiets om de nodige logistieke steun te geven tijdens de wedstrijd. Om 7h30 trokken we dan met de wagen richting Eindhoven, in Postel zagen we dan nog een aantal loopmakkers die samen hadden afgesproken.
We waren nog maar net de autosnelweg opgedraaid toen we een onheilspellende "psssst" hoorde vanachter in de wagen, en inderdaad de net opgepompte band had besloten om met een diepe zucht de pijp aan Maarten te geven en leeg te lopen. Daar ging de logistieke ondersteuning, een plan B moest worden opgesteld en er werd besloten om ergens rond km 21 een plekje te zoeken waar Ilse gemakkelijk een aantal drankflesjes zou kunnen aangeven.
Eens aangekomen in Eindhoven werd er snel een parkeerplaatske gezocht op de TU/Eindhoven waarna we dan richting stadhuis trokken voor de nodige onderzoeken voor de marathon. Voor de marathon moesten een aantal parameters worden gemeten die we ook na de marathon moesten laten meten. Eerst pipi in een potteke, dan de weegschaal op, een meting van de vochtbalans met een of ander toestelleke met wat elektrodes, een temperatuursmeting en dan als laatste nog wat bloed laten aftappen.
Hierna konden we beschikken en trok ik samen met Ilse op verkenningstocht om een goed plekje te zoeken voor de bevoorrading wat we dan ook snel gevonden hadden. Op ongeveer een dikke kilometer na de start hadden we het ideale plekje ontdekt waar we niet al te veel problemen verwachten voor de feitelijke wissel.
Op de terugweg naar de start liepen we dan de fietsers van wat clubgenoten tegen het lijf die ons vertelde dat de rest van de bende zich wat aan het opwarmen was in het beursgebouw. We besloten dan ook maar om snel die richting uit te trekken om ons nog snel wat op te warmen. Zo rond de klok van 10h trokken we met zijn alle richting startvakken om ons voor te bereiden voor de start. Bij het binnenkomen van het startvak moesten we ook nog snel onze temperatuur laten meten waarna we ons volledig op de marathon konden concentreren.
Na wat zenuwachtig op en neer geloop werden de start posities ingenomen, hier en daar nog wat gelukwensen uitgedeeld. Stipt om 11h klonk het startschot waarna we stilletjes aan op gang schoten. Al snel werden de posities vastgelegd en sloten we aan bij de pacers van 3:15 die er al snel een stevig tempo op na hielden. In plaats van 4:37 werden de kilometers afgemaald aan 4:30 het tempo om op 3:10 uit te komen, de tijd die ik voor ogen had voor een supperdag. De gok werd gemaakt en ik nestelde mij diep in de groep samen met Nadine waarmee ik het grootste deel van de trainingen samen met had afgewerkt.
De garmin werd nauwlettend in het oog gehouden en de hartslag ging gestadig de hoogte in en wat ik een beetje vreesde gebeurde dan ook ik moest stilletjes aan lossen. Krampachtig werd er geprobeerd om toch maar in de groep te blijven maar met een hartslag die richting 178 ging 4 tot 5 slagen boven de overslag begon de verzuuring stilletjes aan in de benen te sluipen. Op km 17 deed ik nog een laatste poging om aan te sluiten wat me dan ook lukte maar na een 3 tal kilometer moest ik de groep definitief laten gaan.
Het tempo zakte iets maar nog niet dramatisch na de eerste passage van de finishlijn kwam ik nog door op 1:36 en had ik het groepje nog in het vizier. De lichte helling tussen 21 en 22km kneep echter de benen volledig dicht en op een kleine 3km zakte het tempo volledig in elkaar van 4:30 ging het al snel naar 5:30-5:40. Overal deed het pijn, de mentale slag van de man met de hamer was hard aangekomen en de enige bekommernis was nog kost wat kost uitlopen, niet stappen blijven lopen....
De calvarietocht was begonnen en de weg was nog lang, heel even werd er gedacht aan opgeven maar de medaille moest gehaald worden. De volgende kilometers zou het tempo blijven schommelen tussen 5:30 en 5:50. Rond km 30 werd ik ingehaald door Frank die op weg was voor een tijd rond 3h30, hem zag ik pas na de finish terug maar ook hij had nadien nog 9min tegen de vlakte gelegen met krampen en kwam binnen op 3h30. Ook Marc die voor een kwalificatie tijd voor Boston aan het lopen was kwam me voorbij wat later gevolg door Rudi die ook al een stevige inzinking achter de rug had. Ik was dus niet de enige loper die een stevige pandoering had gekregen.
Rond km 35 kwam ik plots Mark tegen die geparkeerd langs de weg stond, na en korte aanmoediging trok hij zich weer op gang en bleef hij even in mijn spoor hangen om dan uiteindelijk net binnen zijn kwalificatie tijd binnen te komen 3:35:24. Rudi had het dan weer moeilijk tussen 39 en 39 km en moest ik hier dan ook met spijt in het hart weer voorbijsteken hij heeft het uiteindelijk afgehaspeld in 3:38.
De laatste kilometers werden afgehaspeld op automatische piloot, de hartslag zat nog goed en echt moe was ik niet maar de benen hadden me vandaag in de steek gelaten maar in de laatste kilometers langs de kroegjes en het talrijke publiek kon er toch nog een kleine versnelling af en zakte het tempo terug naar 5 tot zelfs 4:30. Direct na de finish werden ik opgevangen door de mensen van testloper.nl op een temperatuursmeting te laten doen vlak na de finish, de core temperatuur lag minstens 1 graad hoger dan bij vertrek 38,5 gaf de meter aan. De resultaten van de test volgen nog later dit jaar maar ook het gewicht lag 2kg lager dan bij de start en ik had ongeveer een 3 liter vocht opgenomen tijdens de marathon
Na snel nog een foto te laten nemen bij looplevens.nl (waarvan ik hopelijk snel het resultaat van zal zien) ging het weer richting stadhuis voor de nodige testen waarna ik dan de rest van de bende ging opzoeken. Na nog wat verhalen te hebben uitgewisseld en een lekker "fritje met" ging het richting welverdiende douche. Om dan richting thuis te trekken om wat te bekomen.
Was het het onverwachte warme weer, het te hoge tempo bij de start, het te lang willen aanklampen, die laatste versnelling om toch maar bij de groep te blijven. Ik zal het niet weten, ik heb gegokt en verloren maar uit zijn fouten leert men en ik heb er vandaag genoeg gemaakt om over te bezinnen. Nieuwe uitdagingen komen er aan. In het voorjaar gaan we maximum een halve doen en nog wat andere dingen proberen om dan in het najaar opnieuw een poging te wagen die 3:15 die MOET eraan.
 |
| Op 38km, terug een beetje bekomen. |
Na een stevig ontbijt volgepropt met de nodige koolhydraten en het inladen van de sporttas werd de fiets in de wagen geduwd. Ilse zou me vandaag namelijk gaan begeleiden op de fiets om de nodige logistieke steun te geven tijdens de wedstrijd. Om 7h30 trokken we dan met de wagen richting Eindhoven, in Postel zagen we dan nog een aantal loopmakkers die samen hadden afgesproken.
We waren nog maar net de autosnelweg opgedraaid toen we een onheilspellende "psssst" hoorde vanachter in de wagen, en inderdaad de net opgepompte band had besloten om met een diepe zucht de pijp aan Maarten te geven en leeg te lopen. Daar ging de logistieke ondersteuning, een plan B moest worden opgesteld en er werd besloten om ergens rond km 21 een plekje te zoeken waar Ilse gemakkelijk een aantal drankflesjes zou kunnen aangeven.
Eens aangekomen in Eindhoven werd er snel een parkeerplaatske gezocht op de TU/Eindhoven waarna we dan richting stadhuis trokken voor de nodige onderzoeken voor de marathon. Voor de marathon moesten een aantal parameters worden gemeten die we ook na de marathon moesten laten meten. Eerst pipi in een potteke, dan de weegschaal op, een meting van de vochtbalans met een of ander toestelleke met wat elektrodes, een temperatuursmeting en dan als laatste nog wat bloed laten aftappen.
Hierna konden we beschikken en trok ik samen met Ilse op verkenningstocht om een goed plekje te zoeken voor de bevoorrading wat we dan ook snel gevonden hadden. Op ongeveer een dikke kilometer na de start hadden we het ideale plekje ontdekt waar we niet al te veel problemen verwachten voor de feitelijke wissel.
Op de terugweg naar de start liepen we dan de fietsers van wat clubgenoten tegen het lijf die ons vertelde dat de rest van de bende zich wat aan het opwarmen was in het beursgebouw. We besloten dan ook maar om snel die richting uit te trekken om ons nog snel wat op te warmen. Zo rond de klok van 10h trokken we met zijn alle richting startvakken om ons voor te bereiden voor de start. Bij het binnenkomen van het startvak moesten we ook nog snel onze temperatuur laten meten waarna we ons volledig op de marathon konden concentreren.
Na wat zenuwachtig op en neer geloop werden de start posities ingenomen, hier en daar nog wat gelukwensen uitgedeeld. Stipt om 11h klonk het startschot waarna we stilletjes aan op gang schoten. Al snel werden de posities vastgelegd en sloten we aan bij de pacers van 3:15 die er al snel een stevig tempo op na hielden. In plaats van 4:37 werden de kilometers afgemaald aan 4:30 het tempo om op 3:10 uit te komen, de tijd die ik voor ogen had voor een supperdag. De gok werd gemaakt en ik nestelde mij diep in de groep samen met Nadine waarmee ik het grootste deel van de trainingen samen met had afgewerkt.
De garmin werd nauwlettend in het oog gehouden en de hartslag ging gestadig de hoogte in en wat ik een beetje vreesde gebeurde dan ook ik moest stilletjes aan lossen. Krampachtig werd er geprobeerd om toch maar in de groep te blijven maar met een hartslag die richting 178 ging 4 tot 5 slagen boven de overslag begon de verzuuring stilletjes aan in de benen te sluipen. Op km 17 deed ik nog een laatste poging om aan te sluiten wat me dan ook lukte maar na een 3 tal kilometer moest ik de groep definitief laten gaan.
Het tempo zakte iets maar nog niet dramatisch na de eerste passage van de finishlijn kwam ik nog door op 1:36 en had ik het groepje nog in het vizier. De lichte helling tussen 21 en 22km kneep echter de benen volledig dicht en op een kleine 3km zakte het tempo volledig in elkaar van 4:30 ging het al snel naar 5:30-5:40. Overal deed het pijn, de mentale slag van de man met de hamer was hard aangekomen en de enige bekommernis was nog kost wat kost uitlopen, niet stappen blijven lopen....
De calvarietocht was begonnen en de weg was nog lang, heel even werd er gedacht aan opgeven maar de medaille moest gehaald worden. De volgende kilometers zou het tempo blijven schommelen tussen 5:30 en 5:50. Rond km 30 werd ik ingehaald door Frank die op weg was voor een tijd rond 3h30, hem zag ik pas na de finish terug maar ook hij had nadien nog 9min tegen de vlakte gelegen met krampen en kwam binnen op 3h30. Ook Marc die voor een kwalificatie tijd voor Boston aan het lopen was kwam me voorbij wat later gevolg door Rudi die ook al een stevige inzinking achter de rug had. Ik was dus niet de enige loper die een stevige pandoering had gekregen.
Rond km 35 kwam ik plots Mark tegen die geparkeerd langs de weg stond, na en korte aanmoediging trok hij zich weer op gang en bleef hij even in mijn spoor hangen om dan uiteindelijk net binnen zijn kwalificatie tijd binnen te komen 3:35:24. Rudi had het dan weer moeilijk tussen 39 en 39 km en moest ik hier dan ook met spijt in het hart weer voorbijsteken hij heeft het uiteindelijk afgehaspeld in 3:38.
De laatste kilometers werden afgehaspeld op automatische piloot, de hartslag zat nog goed en echt moe was ik niet maar de benen hadden me vandaag in de steek gelaten maar in de laatste kilometers langs de kroegjes en het talrijke publiek kon er toch nog een kleine versnelling af en zakte het tempo terug naar 5 tot zelfs 4:30. Direct na de finish werden ik opgevangen door de mensen van testloper.nl op een temperatuursmeting te laten doen vlak na de finish, de core temperatuur lag minstens 1 graad hoger dan bij vertrek 38,5 gaf de meter aan. De resultaten van de test volgen nog later dit jaar maar ook het gewicht lag 2kg lager dan bij de start en ik had ongeveer een 3 liter vocht opgenomen tijdens de marathon
Na snel nog een foto te laten nemen bij looplevens.nl (waarvan ik hopelijk snel het resultaat van zal zien) ging het weer richting stadhuis voor de nodige testen waarna ik dan de rest van de bende ging opzoeken. Na nog wat verhalen te hebben uitgewisseld en een lekker "fritje met" ging het richting welverdiende douche. Om dan richting thuis te trekken om wat te bekomen.
Was het het onverwachte warme weer, het te hoge tempo bij de start, het te lang willen aanklampen, die laatste versnelling om toch maar bij de groep te blijven. Ik zal het niet weten, ik heb gegokt en verloren maar uit zijn fouten leert men en ik heb er vandaag genoeg gemaakt om over te bezinnen. Nieuwe uitdagingen komen er aan. In het voorjaar gaan we maximum een halve doen en nog wat andere dingen proberen om dan in het najaar opnieuw een poging te wagen die 3:15 die MOET eraan.
donderdag 7 oktober 2010
Laatste rechte lijn...
Eindhoven we komen er aan, we gaan ervoor en hopen, hopen voor een goede tijd, pracht weer, een gezellig boel, loads off fun, prettige ontmoetingen maar vooral een goed gevoel.
Aan iedereen een mooie marathon toegewenst, een PR, een goed gevoel en vooral een prettige dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)