Tanden poetsen en Flandriens...

Een rare combinatie ik weet het maar het is een mooie samenvatting van de gebeurtenissen van de laatste dagen.

Het verhaal begint op donderdag wanneer we de bedsteden opzoeken en nog snel de tanden poetsen voor het slapengaan. Met de tanden borstel mooi van links naar rechts en van boven naar onder tot.... aw pijn in de nek en daar ging de nacht rust.  Spierontspanners  voor het slapen gaan en pijnstillers om 5 uur in de ochtend hielpen niet echt en 's morgens werd er dan ook zo snel mogelijk een afspraak gemaakt met de dokter.

Na het dokters bezoek was het verdikt een blokkage van de nek en sporten zou niet voor de eerste dagen zijn. Pijnstillers en warmte waren de enigste zaken die wat verlichting zouden kunnen brengen. De rest van de dag werd er dan ook niet al te veel meer gepresteerd op sportvlak en de pijnstillers gingen binnen als snoepjes.

Op zaterdag was het al wel wat beter, nog niet in die mate dat ik 's ochtends al kon gaan lopen maar een uurtje op de tacx zat er toch al wel in. Hier werd dan ook het plan gesmeed voor een sportieve zondag.
Zondag stond er immers de marathon van Kasterlee geprogrammeerd, ik had voor mezelf uitgemaakt dat ik eerst zou gaan supporteren voor de marathon lopers met de MTB om dan nadien naar Geel te trekken om een uurtje te gaan zwemmen.


's Morgens dus de fiets vanachter op de wagen en richting Kasterlee. Hier aangekomen snel klaarmaken, de fiets op en op zoek naar de lopers. Ik was immers een half uurtje te laat om ze te zien vertrekken. Bij de organisatie nog snel een kaartje gevraagd van het traject om te zien waar ik ze ergens zou kunnen vinden en vertrokken. Na een kleine kilometer zat ik al verkeerd en zat ik op het traject in tegengestelde richting (dit zou ik pas later te weten komen). Een aantal kilometer verder kwam ik aan een bevooradingspost tegen waar ik de inmiddels in grote getale lopers kon aanmoedigen. Ik had inmiddels ook al aan der lijven ondervonden dat het het parcours er loodzwaar bijlag, zowel voor de lopers als voor mezelf ik hing inmiddels ook al van boven tot onder vol modder.

Hier ben ik dan ook een twintigtal minuutjes blijven staan en hier en daar kwam er al eens een bekend gezicht door, clubgenoten en familie. Via de gekende internet kanalen was ik te weten gekomen dat ook Koen hier vandaag ging meelopen en mijn plan was om hem een tijdje gezelschap te houden tijdens zijn marathon. En inderdaad op een gegeven moment kwam hij dan ook met gezwinde pas aangelopen en zette ik mijn fiets alweer in beweging.

Samen met Koen ging ik verder op pad om wat bij te babbelen en om hem wat gezelschap te houden. Nadat hij iets over de helft was heb ik hem nog veel succes toegewenst en afscheid genomen het werd tijd om verder te fietsen en hier en daar nog wat loopmakkers wat te gaan aanmoedigen. Dit keer wel het goede traject op  en wat ik in het eerste stuk had gezien was maar een kleine voorsmaak van wat er nog klaar lag voor de lopers. Modder tot aan de enkels plassen van bijna een halve meter diep het hoorde er allemaal bij vandaag. En het was niet dat er overal plaats was om langs de plassen te lopen, dwars door de bijna beken was soms de enige oplossing voor de fietsers en lopers.

Vandaag waren niet alleen de fietsers maar zeker de lopers de Flandriens onder ons, om in deze omstandigheden te lopen hoedje af om dan nog eens de marathon af te haspelen diep respect. Ik had afgezien maar voor de lopers moet dit bijna onaards geweest zijn. Uiteindelijk ben ik dan ook niet meer in het zwembad geraakt, ik denk dat ik zelfs nog niet zou mogen binnenkomen in het zwembad zo zwart zag ik...

Tijd voor een update...

Het is alweer een tijdje geleden dat er nog eens een berichtje verschenen is op dit blogje, we zullen hier eens snel wat woorden neersmijten in de hoop dat het tot een coherent verhaal komt over de voorbije weken.

Met Hanne, die een tweetal weken van haar paard gedoken was, is alles weer tip-top in orde. Na een dagje aandacht zoeken met haar krukken op't school was het alweer een pak beter. De blauwe plek op haar been heeft inmiddels al de kleuren van de regenboog doorlopen en is langzaam aan aan't weg trekken. Ze zit ook al zonder al te veel problemen terug op Igor voor haar wekelijkse trainingen.

Op sportief vlak is er hier wel het een en het ander aan de gang, een tweetal keer per week trek ik naar het zwembad om mijn zwemtechniek wat bij te schaven (hier is nog serieus wat werk aan...). Gelukkig heb ik hier deskundige hulp om hier af en toe wat bij te sturen en wat nieuwe oefeningen aan te reiken.

MTB en Tacx draaien ook over uren, hier en daar al eens met wat hilarische toestanden. Het ene omwille van pure verstrooidheid en het andere een puur geval van RTFM. Vorige week had ik met bloed zweet en tranen mijn eerste echte training afgewerkt op de tacx, zwaar dat dit was met moeite een gemiddelde snelheid van 20km/h liters zweet  en een gedeukt ego waren het resultaat. De dag nadien kwam ik er echter achter dat in plaats van in de lichtste stand ik de hele training had afgewerkt in de zwaarste stand :-(. Had ik toch effe een handleiding moeten zoeken voor ik er aan begon.

Woensdag was ik naar Kasterlee getrokken met de auto om daar dan met de MTB de bossen in te duiken voor een stevige rit over de kempische heuvel rug. Halverwegen  wou ik mijn bril in mijn zakken steken toen ik tot de verschrikkelijke ontdekking kwam dat de zak waarvan ik dacht de sleutel van de wagen in zat niet toegeritst was. Geen sleutel en op 20km van de wagen... verloren of had ik hem nog op de deur zitten? Shit, shit, shit, de weg maar verder gezet en gehoopt dat ik zo stom was om de sleutel te laten zitten op de wagen. En inderdaad toe ik aan de wagen kwam, hij stond er zelfs nog, zat de sleutel nog mooi op de deur.

Op loopvlak gaan de trainingen ook voorspoedig en er werden zelfs al wat korte wedstrijden afgewerkt. De eerste een korte pittige cross op het Zilvermeer. 1800m sterven in het witte mulle zand tijdens de jaarlijkse scholen cross, met een tijd van 7:52 kon ik echt wel tevreden zijn op dit parcours.

Vandaag stond er dan, na een zwem sessie van een dik uur vanochtend (in goed gezelschap), de Zilvermeerloop op de agenda. Een wedstrijd over 5km of 10km georganiseerd door Vabco Mol de club waar ik lid van ben. Ikzelf was ingeschreven voor de 5km en het plan was om er eens te testen wat er nog in de beentjes zat na enkele weken training op de kortere afstanden. Hopelijk aan een tempo van om en bij de 3:50 min/km.

Na een verkennings toerke als opwarming samen met Wendy konden we ons langzaamaan richting start begeven waar we om 15h zouden worden losgelaten op het parcours. Stipt op tijd werd er afgeteld en konden we er aan beginnen, 2 toerkes van exact 2,5km te gaan. Na het nodige vroetwerk om de tragere starters voorbij te komen werd het tempo geleidelijk naar boven geschroefd. Na de eerste ronde kwam ik door aan de klok, die iets voor de meet stond, aan 9:30 mooi op schema. De tweede ronde kon worden aangevat, hopend op een niet al te groot verval in de tweede wedstrijd helft.

Tussen kilometer 3 en 4 kregen we het iets zwaarder maar het tempo werd op karakter hoog gehouden, met een groepje lopers op enkele meters voor mij had ik het ideale mikpunt om het tempo toch maar niet te laten zakken, daarvoor zag ik dan ook nog eens Wendy voortsnellen. Dichter bij haar raken zat er niet in maar ik moest ook geen terrein prijs geven, de ideale motivator om te blijven doordraven. Tijdens de laatste 500m werden nog eens al de krachten verzameld voor een laatste stuiptrekking en werd er nog een versnelling uitgeperst zodat ik nog net voor het groepje lopers de meet over spurtte. De garmin werd afgeklokt op 19:07 een vet PR, maar liefst 34 seconden werden van de vorige beste 5km tijd afgepitst.

Na wat uithijgen, kokhalzen en een toerke uitlopen konden we de douches gaan opzoeken en wat gaan napraten met de collega lopers. De meeste zeer tevreden van de gelopen tijden en hier en daar sneuvelde er nog een PR en werden er wat podium plaatsen verzilverd Wendy mocht alvast het hoogste schavotje bewonderen.